ارتباط حلال و طیب در تولید خرما

مقدمه: خرما یکی از اقلام مهم کشاورزی ایران است که به دلیل وجود مواد مغذی و سرشار از انرژی به شدت مورد توجه تولید کنندگان و مصرف‌کنندگان در سطح داخل و خارج از کشور قرار دارد. از آنجایی که امروزه غذای حلال به عنوان یکی از مهم‌ترین موضوعات در حال ظهور در صنایع غذایی است، درک منطقی از حلال، طیب و ارتباط آنها با ایمنی مواد غذایی در تعیین وضعیت غذای حلال ضروری است. در زنجیره تأمین مواد غذایی از مزرعه تا سفره عوامل متعددی دخیل هستند و بر کیفیت ماده غذایی می توانند اثر گذار باشند، از این رو در این پژوهش تلاش شده است که به عنوان مطالعه موردی، ارتباط مصادیق حلیّت و محصول طیب در زنجیره تأمین خرما بررسی گردد.

روش کار: در این مطالعه، ابتدا کلیه نکات اساسی و اصولی که مربوط به حلیّت بود در استانداردهای ملی و بین المللی و نیز الزامات ایمنی و کیفیت محصول خرما در تمامی مراحل زنجیره تولید آن از نخلستان تا مصرف‌کننده، تعیین و دسته‌بندی شدند و ارتباط هر یک از موارد و نقش آن بر اساس شاخص‌های تعیین شده‌ی مفاهیم طیب مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته ها و نتیجه‌گیری: حلیّت بخشی زمینه‌ای و اصلی از طیب است و چنانچه این اصل برقرار نباشد طیب بودن آن موضوع زیر سوال می رود. از این‌رو، برای استفاده از خرما به عنوان یک ماده غذایی، نه تنها حلال بودن آن یک ضرورت است بلکه حلیت بسیاری از عوامل مانند وسایل، زمین، امکانات و فرآیند های مؤثر در زنجیره تولید تا مصرف نیز باید اثبات شوند تا بتوان عنوان طیب را بر محصول قرار داد. بنابراین، این دو مفهوم با یکدیگر تضمین کننده اجرا و پیاده سازی الزامات ایمنی و کیفیت ماده غذایی هستند.

ارتباط حلال و طیب در تولید خرما